Leve de dooddoener: aan alles komt een einde…: zo ook aan mijn Bijzondere Verhalen-website. De techniek ondersteunde deze ‘dame’ op leeftijd niet langer en het voelt als onnodig om nog twee websites in de lucht te houden. En zo komt het dat ik Bijzondere Verhalen onderdak heb gegeven bij www.korinevanveldhuijsen.nl.
Terugblik op de start van Bijzondere Verhalen
Deze verandering nodigde mij uit om eens terug te blikken op mijn prille begin eind 2008 en hiermee het ontstaan van Bijzondere Verhalen. Ik pakte toen mijn werk als journaliste/tekstschrijver weer op en wist dat ik er nog iets naast wilde doen. Iets dat ‘meer betekenis’ zou hebben. Maar wat? Ik zette de vraag op papier en ging schrijven, en schrijven, en nog eens schrijven. Ik raakte in een flow, ervoer de kracht die het schrijven met zich meebracht, de inzichten, het overzicht, de geestdrift die het aanwakkerde, het grote plezier van het spelen met taal. Ik las het boek Het Schrijfpaleis van Saskia de Bruin en zo ontstond een nieuwe weg die ik wilde inslaan. Een waarin ik onder meer de kracht van de pen wilde doorgeven en een ieders levensverhaal wilde eren. ‘Iedereen heeft/is een bijzonder verhaal’, was mijn overtuiging en zo ontstond de naam.
Dit schreef ik destijds o.a. in mijn visie:
Het woordenboek definieert het woord bijzonder als apart of afwijkend. Toon Hermans zegt daarentegen: ‘Niets is zo bijzonder als het gewone.’
Vaak wordt het gewone pas bijzonder als het niet langer vanzelfsprekend is. Het verschil zit ‘m in de boodschapper: Is ‘t het hoofd dat spreekt? Of het hart? Uit de behoefte aan meer hart en minder hoofd is Bijzondere Verhalen geboren. Het wil een podium bieden voor en schrijven over mensen, hun wensen en gebeurtenissen die ontroeren, verbazen, opwinden en doen verwonderen….
Ramses Shaffy zong het jaren geleden al zo mooi: Zing, Vecht, Huil, Bid, Lach, Werk en Bewonder. Wat mij betreft wordt het: Zing, Vecht, Huil, Bid, Lach, Werk, Schrijf en Verwonder. Dat laatste is ook wat al mijn activiteiten gemeen hebben.
Wat je schrijft, ben je zelf
Wat je schrijft, ben je zelf. Dat blijkt maar weer uit bovenstaande passage. Wat prachtig is dat hè. Ik hunkerde naar meer zachtheid, speelsheid, heelheid en verwondering. Naar een dieper begrip van het leven. Ik ging van start, schreef passieportretten, gedichtjes, odes, levensboeken voor en met mensen, maakte JongerUH-kranten en gaf allerhande schrijfcursussen aan kinderen en volwassenen in mijn roze Schrijfpaleis; van Saskia de Bruin mocht ik heel genereus deze naam voeren. Maar na enige jaren voelde dit niet meer juist en werd ’t Het Schrijftheater, dat een podium biedt aan… Ik ontmoette dan dankzij deze nieuwe weg veel prachtige mensen.
Mijn belangrijkste ontmoeting
Maar de belangrijkste ontmoeting van alle vond plaats net na de start van Bijzondere Verhalen. Deze was met mijn spiritueel leraar, ook eind 2008/begin 2009. In haar vond ik de persoon die antwoord kon geven op alle vragen die er in mij leefden: over het geloof, over de Bijbel, over relaties, opvoeden, mijn denkpatronen, weerbarstige emoties… en over sterven, en hiermee over leven, echt voluit leven. En nog steeds is zij mijn baken, ik hoop zo dat het mij/ons gegeven is om nog enkele jaren van haar te kunnen leren.
Niets open boek, een gesloten oester
En nu? Anno 2023? Nu ziet mijn leven er heel anders uit. Mijn focus is veranderd. Iets betekenen in de buitenwereld is niet meer mijn doel. Heel worden van binnen wel, en mooi als ik hiervan iets mag delen met een ander. Ik heb wat maskers afgezet, en bovenal meer basis gevonden in mezelf. En hier ben ik ongelooflijk dankbaar voor. Wat is het een weg geweest om de angsten die me ervan weerhielden om goed naar mezelf te kijken steeds iets meer los te laten. Zelfs het schrijven hielp me op een gegeven moment niet meer om dichterbij mezelf te komen. Niets open boek, maar een dichte oester. Ik vond het daarom een tijd moeilijk om cursus te geven, voelde me een fraudeur omdat ik zelf niet leefde wat ik anderen voorhield: schrijven heelt.
Ik schreef door
Maar begin van dit jaar mocht ik de kracht van het schrijven weer ten volle ervaren, toen ik in India dagen achtereen van ’s ochtends vroeg tot einde middag schreef over mijn leven. Vrijwillig afgezonderd achter de slaapvertrekken van de ashram, in mijn plastic stoeltje op de rode aarde, het uitzicht op de heilige koeien en de wat minder heilige koeienherder, de wapperende was die me het zicht erop soms ontnam. Met een kussentje op mijn schoot en daarop mijn schrijfschrift. Soms een hagedis naast me op de muur of tussen het rotsblokken muurtje rechts van me. Niet te vergeten een sjaal als kussen in mijn rug, een zakdoek voor het smeltwater. Elke paar uur kwam iemand iets te eten of drinken brengen. En ik schreef door, ook als ik even geen zin meer had of een onderwerp liever had willen laten rusten. Ik ging patronen zien, kreeg inzicht in gebeurtenissen en zag helderder wat mijn eigen aandeel is geweest. Ik leerde het verschil tussen klagen en delen. En dit alles in de liefdevolle nabijheid van mijn leraar en de leider van de ashram.
De angst ‘om het niet goed te doen’
Vooral de angst ‘om het niet goed te doen’ is daarna gaan liggen. En dat voelt als een ongelooflijke genade van het universum, een bevrijding. Niets gebeurt voor niets, ervoer ik. Alles is bedoeld om me dichter bij meZelf te brengen. Terug naar de ontroerende een-voud, naar het ‘gewone’. Eén website is daarom meer dan genoeg.
Dank dat je dit wilde lezen.
Over mijn ervaringen in India schreef ik dit gedicht:
Geef een reactie