Zoveel mensen kunnen op dit moment niet bij hun dierbare(n) zijn. Niet bij hun vader moeder, man, vrouw, vriend(in), opa of oma in het verpleeghuis, niet bij hun naaste in het ziekenhuis, die daar misschien voor zijn leven vecht of stervende is. Niet bij de uitvaart, omdat ook hier het aantal aanwezigen beperkt is om verspreiding van het coronavirus tegen te gaan. En dat terwijl je ander(en) zo graag nabij wilt zijn, fysiek nabij. De maatregelen zijn een gegeven waar we ons voor het algemene belang aan hebben te houden, hoe pijnlijk ook.
Laten we niet vergeten dat we nog andere mogelijkheden hebben, zelfs voorbij het (video)bellen en kaarten sturen. Mogelijkheden die oneindig zijn. Want naast een lichaam hebben/zijn we ook een geest, een hart en een ziel. Alles is energie, onze basis is liefde en de taal van liefde gaat door tijd en ruimte heen. Ik moet denken aan het waargebeurde en verfilmde verhaal van de veertienjarige John Smit (Breakthrough). Hij zakte door het ijs en lag een kwartier onder water eer hij gevonden werd. 27 minuten lang werd hij gereanimeerd. Volgens zijn artsen was hij al 45 minuten dood, toen zijn moeder werd binnengebracht om afscheid te nemen. Huilend riep zij de Heilige Geest aan en twee minuten later ging zijn hart weer kloppen: de kracht van het gebed (liefde).
Maar bid je niet, dan kun je ook je hart openen en aandachtig liefde sturen, misschien met een kaarsje aan en een foto erbij. Juist als mensen stervende zijn en tussen de verschillende werelden heen en weer gaan, is er voor hen meer contact mogelijk met het onzichtbare (de liefde). Hiervan heb ik zoveel voorbeelden gehoord tijdens interviews over sterven. Zelf heb ik vele malen de kracht van Reiki (liefde) ervaren als ik deze energie doorgeef of ontvang.
De energie van liefde kan aanraken, troosten, kracht en hoop geven, hoe het ook met de ander gaat en waar deze zich ook bevindt.
Deze tijd lijkt ons veel meer dan eerder uit te nodigen om voorbij ons fysieke lichaam te denken. Om meer vanuit een goddelijke/hartelijke verbinding te leven, met onszelf en van daaruit met de mensen om ons heen. Onder het diepe verdriet dat je voelt omdat je fysiek bent afgesneden van je dierbare zit liefde. En als we voor liefde kiezen, telkens weer, kunnen we juist nu van onschatbare waarde zijn voor de ander(en).
Geef een reactie